La Opinion-A República dos Arraianos I

LINO BRAXE
Mentres escribía o artigo da semana pasada sobre a II Guerra Mundial, eu estaba a traballar en Portugal. Alí onde ten que ir un, á casa non che trae ninguén nada. Comezei a debullar días despois o artigo que lles presentaría este luns, mais, de súbito, as lindezas de Feijóo, Zapatero, Rajoy, Losada e outros aguerridos próceres da nosa política comezaron a ficar moi atrás. Portugal é un sitio ben curioso. Nunca tendo a mitificar os espazos alleos ao meu, porque como ben me aconsellou unha amiga hai anos, “todos os sitios son horrosos se son o teu lugar habitual de supervivencia e todos os sitios son marabillosos se son o teu lugar de viaxe e ocio”. Aínda que eu viaxo máis por traballo que por ocio, e xúrolles que a sensación muda considerablemente, non deixo de aplicar esta frase aló onde me encontro. Mais, de súbito, como antes dicía, apareceu diante de min unha historia fabulosa que decidín compartir con vostedes. Desde neno atraéronme, enormemente, os países pequenos, os estados diminutos, e non deixaba de consultar enciclopedias e mapas sobre Mónaco, Luxemburgo ou Malta. Pois ben, aló na raia, nese lugar indefinido onde as fronteiras foron construidas polos grandes estados e non polos homes e mulleres que habitaban eses vales, encontrei unha especie de Shangri-La. Si, non lembran aquel val mítico onde non pasaba o tempo e todo o mundo era xoven? Aquel val da novela Horizontes perdidos que logo foi levada ao cine? Algo así existe perto da serra do Gerés, na fronteira entre España e Portugal. Aló, no Couto Misto, existiu até hai cento e trinta e cinco anos un Estado autónomo, no que hoxe é unha pequena lingua de terra de Trás-os-Montes e o vale do río Salas, na Galiza. De non terse celebrado un controvertido referendum a finais do século XIX, o Couto Misto sería hoxe unha Andorra ou un San Mariño, e xa hai quen pide hoxe que se declare zona franca. O val do río Salas é unha paisaxe agreste, húmida, impenetrable. Territorio de cabras salvaxes e lobos. Vintesete kilómetros cadrados onde se ubican tres aldeas de Galiza -Rubiás, Santiago e Meaus- e un anaquiño de solo portugués. Nel habitan pouco máis de duascentas persoas. Posúen un café e catro igrexas e nada máis. Mais durante séculos foi unha república de pastores e labregos libres. Atoparse con esta alfaia por casualidade foi unha ledicia tal, que non puiden evitar sacar o meu instinto xornalístico á superficie e comezar a facer preguntas. Se cadra, algúns e algunhas de vostedes xa coñecen esta historia, mais a min engaioloume de tal xeito que non quero deixar de contala nestas páxinas. Así que, como se dunha novela por entregas se tratase, emprazo a todos para a segunda parte desta República dos Arrainos que é o Couto Misto. O próximo luns, continuará.
Previous articleLa Region-Xuices honorarios e o Couto Mixto
Next articleLa Opinion – A república dos arraianos (II)