Atlantico – Homenaxe ao médico pioneiro na defensa do idioma galego

O médico oftalmólogo, investigador e galleguista Antón Beiras (Santiago 1916-Vigo 1968) conta dende onte cunha placa conmemorativa en Policarpo Sanz 22, o edificio no que tivo a súa consulta.

A súa viúva, a pedagoga Antía Cal, agradeceu o xesto á Irmandade dá Sanidade Galega e ao Colexio Oficial de Médicos de Pontevedra, que decidiron recuperar a figura de Antón Beiras pola súa contribución á ciencia médica e sobre todo pola súa defensa do idioma e a identidade galega durante os difíciles anos do franquismo. A homenaxe, chea de recordos e anécdotas, encheu o salón de actos do Centro Social. Había moitos familiares, entre eles o seu fillo Antón ou o político Xosé Manuel Beiras en calidade de sobriño, pero tamén estaba o secretario xeral de Política Lingüística, Valentín García, o fiscal superior de Galicia, Carlos Varela, o decano dos avogados de Vigo, Alfonso Álvarez Gándara, Víctor Moro, María Xosé Queizan, Xosé González, Carlos Núñez, membros da Asociación de Funcionarios para a Normalización Lingüística, médicos e profesores da Universidade de Vigo. Entre estes últimos, o enxeñeiro Xulio Fernández Hermida que xunto con Esteban López Figueroa traballan para poñer ao día o Vigoscopio un invento de Antón Beiras para tratar o estrabismo.

Valentín García dixo que Beiras marcara un fito na historia contemporánea da lingua e que ‘anos despois da súa desaparición aínda estamos traballando para que o galego estea máis presente na xustiza, na sanidade e na investigación’.

Pablo Vaamonde dixo en nome da Irmandade da Sanidade Galega que o uso do galego pode ter efectos terapéuticos para moitos pacientes e que mellora a saúde do idioma porque as profesións sanitarias aínda teñen prestixio social.

O presidente do Colexio de Médicos de Pontevedra, Luis Campos, destacou o humanismo de Beiras e a súa faceta como médico e investigador que logro avances no tratamento do estrabismo. Tamén defendeu que os médicos dominen o idioma para entender aos pacientes que din ter ‘o bormo’ (unha patologia bronquial).

O historiador Ricardo Gurriaran lembrou ou brillante expediente académico (20 sobresaíntes e 10 matrículas). Amaia Pérez Izaguirre contou que o seu pai se casou co chaqué de Beiras (el e outros cinco máis replicou Antía Cal), mentres Alonso Montero dixo que Beiras proclamara a oficialidade do galego na súa casa e que o usaba no seu traballo. Xosé Manuel Beiras remontouse a imaxes da súa infancia cando o seu tío diseccionaba o ollo dun ollomol na cociña dos seus pais, e dixo que fora un referente para el porque ‘o tío Tucho’ foi unha persoa que levou á práctica, á súa vida cotiá, as súas ideas e valores de esquerda.